[Trans] บทสัมภาษณ์ "ยูริ" (Yuri) จากนิตยสาร CCi

ช่วงเวลาเติบโตที่สวยงามของควอนยูริ

"นักแสดงควอนยูริ" อีกชื่อหนึ่งที่ โซนยอชิแด ยูริ ได้รับ และ ควอนยูริ วัย 24 ที่เราไม่เคยรู้จัก ณ เวลาที่ภาพของตัวตนทั้งสามนี้ทับซ้อนกันอยู่ ยูริได้เผยความรู้สึกที่อยู่ในใจ สีหน้าของเธอไม่ได้พยายามเก็บซ่อนความกังวลทั้งหลายรอบตัว เป็นภาพที่ต่างจากที่คุ้นเคย

CeCi: 'แฟชั่นคิง' จบลงไปแล้วเมื่อเดือนพฤษภาคม ฉันว่าละครเรื่องแรกนี่น่าจะให้ความรู้สึกเหมือนรักแรกนะ
YURI: ใช่เลยค่ะ ใจชั้นเต้นเหมือนตอนตกหลุมรักเลยล่ะ ฉันคาดหวังกับมันมากค่ะ เลยยิ่งเจ็บเวลาที่ทำไม่ได้ มันเป็นอารมณ์เศร้าที่บริสุทธิ์นะคะ ฉันคิดว่ามันยากมากที่จะแสดงความรู้สึกนั้นออกมา ฉันไม่รู้ว่าฉันอินกับบท 'อันนา' เกินไปหรือเปล่า แต่บางครั้งฉันก็วิตกไปว่า 'จริง ๆ แล้วฉันเป็นคนแบบไหนนะ' มันเป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่ฉันได้เรียนรู้มากมายเลยค่ะ เวลาผ่านไป 2-3 เดือน มันน่าอายมากเลยค่ะเวลาที่ฉันดูตัวเองแสดง ไม่นานมานี้ตอนที่ทำกิจกรรมของวงอยู่ที่ต่างประเทศ ในโทรทัศน์ฉาย 'แฟชั่นคิง' อยู่ค่ะ แล้วฉันก็เปลี่ยนช่องไปโดยไม่รู้ตัวเลย (หัวเราะ) แต่พอได้ดูอีกครั้งหลังจากเตรียมตัวเตรียมใจแล้ว มันก็ดีมาก ๆ เลยค่ะ


CeCi: คุณพูดถึงความเจ็บปวดบ่อยมาก มันคือความเจ็บปวดจากบทบาทของอันนา จากการแสดงของคุณเอง หรือจากผลลัพธ์ของละคร
YURI: ฉันไม่รู้สึกเสียใจกับผลลัพธ์ของละครแม้แต่เปอร์เซ็นต์เดียว มันมาจากการแสดงของฉันกับตัวละครค่ะ ในแต่ละตอน ๆ ความเจ็บปวดและความกังวลก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ตอนที่ฉันได้รับบทของ 'แฟชั่นคิง' มา ฉันกระโจนเข้าใส่เลยค่ะ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันอยากทำมานานมาก แต่แค่ในตอนแรก ฉันก็บทพูดภาษาอังกฤษเสียแล้ว ฉันก็เริ่มกังวลว่า 'นี่เราตัดสินใจผิดหรือเปล่านะ' และพอยิ่งรู้จักได้ตัวละครของฉันมากขึ้นเท่าไหร่ มันก็รู้สึกยากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ยิ่งทำให้ฉันอยากทำให้สำเร็จ ฉันว่ามันเป็นพรหมลิขิตที่ได้รับบทนี้น่ะค่ะ และคิดว่าการเล่นละครเรื่องนี้จนจบน่าจะช่วยตอบคำถามหลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับตัวฉันเองได้ ช่วงเวลาที่ฉันกังวลเรื่องการแสดงคือช่วงเวลาที่ฉันค้าหาคำตอบให้กับตัวเองค่ะ


CeCi: คุณได้ทักษะการเอาตัวรอดจากประสบการณ์ในกองถ่ายครั้งแรกบ้างไหม
YURI: ฉันมีวิธีที่จะทำให้ฉันเข้ากันได้กับคนอื่น ๆ ในกองถ่ายค่ะ นั่นก็คือถามเยอะ ๆ อย่าอายเวลาที่เราไม่รู้อะไร พยายามพูดคุยไปเรื่อย ๆ จนเขาเชื่อใจเราเอง

CeCi: ต้องใช้ความกล้ามากนะ นั่นเป็นธรรมชาติของคุณหรือเปล่า
YURI: จริง ๆ แล้วฉันขี้อายนะคะ แต่ในกองถ่าย ฉันเด็กและด้อยประสบการณ์ที่สุด ฉันคิดว่าอย่างน้อย ๆ สิ่งที่จะช่วยให้ฉันไม่ทำให้อะไร ๆ มันแย่ลงไปอีก ก็คือการถามและเรียนรู้เอาจากรุ่นพี่นี่ล่ะค่ะ


CeCi: คุณน่าจะรู้สึกเหงาในกองถ่ายบ้างหรือเปล่า ไม่เหมือนเวลาที่อยู่กับโซนยอชิแด
YURI: ฉันรู้สึกอะไรต่อมิอะไรมากมายเลยค่ะ ฉันคิดว่า 'ฉันได้ประโยชน์มากมายเลยนะจากความสามารถอันตื้นเขินของฉันเนี่ย' และนั่นก็ทำให้ฉันยิ่งรักสมาชิกในวงมากขึ้นอีก ในช่วงที่ฉันถ่ายละครอยู่ TTS ก็กำลังโปรโมทค่ะ เวลาที่ฉันดูรายการเพลง ฉันก็ร้องและเต้นตามไปด้วย พวกสต๊าฟก็จะบอกว่า 'เธอนี่เกิดมาเพื่อเป็นนักร้องนะ' ฉันก็เห็นด้วยนะคะ ได้ร้องเพลงในฐานะสมาชิกของโซนยอชิแดคือความสุขที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ


CeCi: ฉันแปลกใจที่ได้ยินคำว่า 'ความสามารถอันตื้นเขิน' จากโซนยอชิแด ยูริ มันเป้นอย่างนั้นจริง ๆ หรือ
YURI: ฉันต้องการจะสื่อว่า ถ้าเทียบกับความสามารถน้อยนิดที่ฉันมีอยู่ ฉันได้รับความรักและความเข้าใจอย่างมากมายน่ะค่ะ ความรักที่ฉันมอบให้มันเทียบไม่ได้กับที่ฉันได้รับมา และฉันก็สงสัยว่าฉันจะตอบแทนความรักเหล่านั้นได้อย่างไร

CeCi: ในเครดิตละคร เขาใช้ชื่อจริงของคุณ ควอนยูริ ไม่ใช่แค่ ยูริ*
YURI: ถ้าคุณมองกว้าง ๆ มันเหมือนกับเป็น 'ยูริ องก์ที่ 2' นะคะ เป็นชื่อจริงของฉัน ฉันฝันมาตลอดว่าจะได้เห้นชื่อจริงของฉันบนจอโทรทัศน์ แต่พอฉันได้เห็นตัวอักษรทั้ง 3 ว่า ควอน-ยู-ริ มันก็รู้สึกแปลก ๆ

[*ถ้าใครเคยสังเกต สาว ๆ จะใช้ชื่อจริงเปล่า ๆ เป็นชื่อในวงการค่ะ ไม่มีพ่วงนามสกุลหรืออะไรทั้งนั้น การให้เครดิตด้วยชื่อเต็มไม่ใช่เรื่องปกตินัก]


CeCi: ไม่ว่าจะในทางดีหรือร้าย 'แฟชั่นคิง' ก็เป็นละครที่เหมาะกับคำว่า 'วัยหนุ่มสาว'
YURI: ฉันรู้สึกเต็มเปี่ยมในหัวใจมากค่ะ มันเป็นวัยหนุ่มสาวจริง ๆ บางคนบอกว่าบางช่วงบางตอนในละครนั้นยากที่จะดู หรือรู้สึกไม่ค่อยดีหลังจากที่ได้ดู ฉันคิดว่าเพราะมันเป็นละครที่แสดงถึงเจตนาที่แท้จริงของมนุษย์ ไม่ใช่แฟนตาซีสวยหรู เลยมีผลตอบรับที่หลากหลาย


CeCi: คุณอยู่ในช่วงวัย 20 คุณอยากให้วัยนี้เป็นแบบไหน
YURI: ฉันหวังว่าฉันจะได้รับความเจ็บปวดหลากหลายในวัยนี้นะคะ ฉันหวังว่าฉันจะยอมรับชีวิตที่ขึ้น ๆ ลง ๆ และเอาชนะมันได้ ฉันจะได้เติบโตและเรียนรู้มากขึ้นเป็น 2 เท่าในช่วงเวลาแบบนั้นค่ะ เพราะฉันเป็นพวกชอบมองหาปัญหาและขี้กังวล ฉันเลยอยากให้มันเป็นแบบนั้นนี่แหละค่ะ

CeCi: ในฐานะนักแสดง ก้าวแรกของคุณออกจะหนักอยู่สักหน่อย คุณคิดว่าอะไรจะเป็นก้าวต่อไปที่ดีที่สุดของคุณ
YURI: ฉันยังไม่อยากจะเปลี่ยนมาเล่นบทเบา ๆ ในทันทีนะคะ ตราบใดที่บทนั้นไม่ได้อาศัยภาพลักษณ์ของฉันมากเกินไป ฉินยินดีที่จะลองทั้งนั้นค่ะ


CeCi: มีบทบาทหรือภาพลักษณ์อะไรในโซนยอชิแดที่คุณอยากเป็นไหม
YURI: มีนะคะตอนที่เพิ่งเดบิวท์น่ะ แต่พอฉันมีประสบการณ์มากขึ้น ฉันก็รู้สึกว่าไม่ต้องเซ็ตภาพลักษณ์หรือบทบาทอะไรไว้จะดีกว่า ฉันอยากลองอะไรหลายอย่าง อยากเป็นคนที่ท้าทาย แต่ถ้าฉันต้องเลือก ฉันต้องการภาพลักษณ์ที่เต็มไปด้วยพลังค่ะ เป็นคนที่มีชีวิตชีวา คิด ๆ ดู ทั้งสองอย่างนั่นก็เป็นเสน่ห์นะคะ ฉันว่าคนเรามีเสน่ห์ก็ตอนที่เรารู้จักและเชื่อมั่นในตัวเองนี่ล่ะ


CeCi: แล้วคุณรู้จักและเชื่อมั่นในตัวเองหรือเปล่า
YURI: ไม่เลยค่ะ จนถึงขั้นที่ว่า แฟน ๆ ของฉันบอกว่าฉันเป็นคนเฉิ่ม ๆ ฉันเลยไม่อยากเป็นคนที่สมบูรณ์แบบเท่าไรค่ะ ยิ่งพยายามจะเปลี่ยนตัวเองก็ยิ่งเหนื่อย แต่ฉันก็เป็นแบบนั้นตอนอยู่บนเวทีนะคะ ฉันว่าฉันเป็นแบบนั้น [คนที่รู้จักและเชื่อมั่นในตัวเอง]ได้ในเวลาทำงานน่ะค่ะ


CeCi: โซนยอชิแดในตอนนี้มีภาพลักษณ์ที่ 'สมบูรณ์' คุณได้คิดถึงภาพลักษณ์ใหม่ ๆ ของโซนยอชิแดไว้บ้างรึเปล่า
YURI: ฉันก็คิดอยู่ทุกวันนะคะ การที่เราจะบรรลุความคาดหวังได้ เราก็ต้องพอใจกับตัวเองเสียก่อน ฉันหวังว่ากำแพงที่โซนยอชิแดจะต้องข้ามไป จะเป็นเพียงแค่โซนยอชิแดเท่านั้น คนที่จะทำลายสถิติของโซนยอชิแด ก็จะมีเพียงแต่โซนยอชิแดเท่านั้น ฉันอยากจะทดสอบข้อจำกัดของพวกเราค่ะ แต่ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าข้อจำกัดนั้นคืออะไร

"อายุ 24 นี่ลำบากนะคะ มันไม่ใช่แค่ความกังวลในช่วงสั้น ๆ มันลำบากมาตั้งแต่ตอน 23 ตอน 22 นั่นก็ไม่ต่างกันเลย ฉันกังวลมาตลอดค่ะ ถึงฉันจะเลิกกังวลได้ง่าย แต่ฉันก็เริ่มกังวลกับเรื่องใหม่ ๆ ได้ง่ายเหมือนกัน ฉันเติบโตมาแบบนั้นแหละค่ะ"


CeCi: คุณพูดคุยเรื่องแบบนี้กับสมาชิกในวงบ้างไหม
YURI: พวกเราคุยกันบ้างนะคะ เราจะเป็นโซนยอชิแดกันไปได้อีกนานแค่ไหน แล้วเราจะเดินไปทางไหนกันดี เราคุยกันเยอะค่ะ ตั้งแต่เรื่องเราจะกินอะไรกันดี สเป็คแต่ละคนเป็นแบบไหน ใครเท่บ้าง อัลบั้มหน้าจะมีคอนเซ็ปท์อย่างไร ท่าเต้นแบบไหนดี


CeCi: ควอนยูริวัย 24 และสมาชิกในวงหวังอะไรไว้บ้างกับชีวิต
YURI: ฉันอยากเข้ากันได้กับคนทั่วไปค่ะ ช่วงนี้ฉันได้ไปเรียนโยคะ ฉันชอบที่ได้อยู่ท่ามกลางพี่ ๆ น้อง ๆ และบรรดาคุณแม่ทั้งหลายค่ะ การได้ใช้เวลาว่างกับเพื่อน ๆ ที่เรียนด้วยกันก็เป็นตัวเพิ่มพลังอย่างดีเลย ฉันไม่อยากสูญเสียเวลาสที่มีค่าแบบนั้นไปค่ะ ฉันกลัวที่จะต้องติดอยู่ในแบบแผนของความเป็นคนพิเศษ เคยชินกับการปรนนิบัติอย่างพิเศษจนไม่รู้สึกขอบคุณมันอีกแล้ว ถ้าฉันไปไม่เป็นถ้าไม่ได้อยู่ในความสนใจ


CeCi: แสดงว่ามีช่วงเวลาที่คุณตระหนักได้ถึงจุดนี้ เวลาที่ได้เห็นสิ่งพิเศษอะไรที่ได้รับ ก็คิดว่า 'ทำไมเขาต้องปฏิบัติกับเราแบบนั้นน่ะ'
YURI: ฉันเคยโมโหด้วยค่ะ มันเป็นกำแพงที่ฉันสร้างขึ้นมาเอง คิดทีไรฉันก็กลัวที่จะต้องติดอยู่ในกำแพงนั้นคนเดียว ฉันก็คิดไปว่าทำอย่างไรกำแพงนั้นถึงจะไม่เกิดขึ้นอีก คำตอบก็ง่ายนิดเดียวค่ะ เราต้องทำอะไรให้ยากเท่ากับที่คนอื่นทำ และทำให้ง่ายเท่ากับที่คนอื่นทำเหมือนกัน นั่นคือทางเดียวค่ะ

"เพราะฉันได้ใช้เวลาและชีวิตที่ปกติเหมือนคนอื่น ฉันเลยได้ย้อนมองดูตัวเอง ฉันคิดว่าฉันได้รับสิทธิพิเศษมาตลอด ได้รับโอกาสดี ๆ เหมือนมีปาฏิหาริย์ ฉันควรจะรู้สึกขอบคุณกับสิ่งเหล่านี้อยู่ตลอด"